با چراغ و بامداد

چند روز پیش مطلبی از دکتر کدکنی در کتاب جدیدش ((با چراغ و آینه)) خوندم که من رو به حیرت وا داشت  در اونجا شاملو رو  شاعری معرفی کرده که دلیل معروف شدنش حزب توده یا دکلمه های اون بوده مثلا:

اگر [شاملو] به صد جز تقسیم شود پننجاه تا شصت درصدش ربطی به شعر ندارد این شهرت و ااعتبار نتیجه ی پنجاه سال حضور در روزنامه هاست. 

 من نمیدانم ادبای ما نمی خواهند مدرن به قضایا و شعر فارسی امروزه نگاه کنند مگر حضرت مولانا نگفت:  

                                                این مفتعلن,مفتعلن کشت مرا

حالا چون شاملو وزن رو از شعر ور داشته کاره بدی کرده ما حتما باید به شکل شعرای 800 ساله پیش شعر بگیم تا بشیم شاعر!

وجود تخیل را نباید در شعر شاملو در نظر بگیریم. کریتیک های اجتماعی را چه؟ عشق زمینی و در اوردن کامل معشوق از کلیت. زبان آفرینی شعر او را چه؟

دکتر براهنی چه خوش گفت:

شاملو.نماینده ی شعر مدرن ایران

البته نباید از این نکته گذشت که دکتر کدکنی ابر ادیب حال حاضر ایرانه. و به شعر فارسی کاملا مسلط مخصوصا دوران کهن. و از شاملو به عنوان 4 شاعر مدرن ایران یاد کرده.