کاشفان فروتن شوکران

غافلان
هم‌سازند،
تنها توفان
کودکانِ ناهمگون می‌زاید.

هم‌ساز
سایه‌سانانند،
محتاط
در مرزهای آفتاب.
در هیأتِ زندگان
مردگانند.

وینان
دل به دریا افگنانند،
به‌پای دارنده‌ی آتش‌ها
زندگانی
دوشادوشِ مرگ
پیشاپیشِ مرگ
هماره زنده از آن سپس که با مرگ
و همواره بدان نام
که زیسته بودند،
که تباهی
از درگاهِ بلندِ خاطره‌شان
شرمسار و سرافکنده می‌گذرد.

کاشفانِ چشمه
کاشفانِ فروتنِ شوکران
جویندگانِ شادی
در مِجْری‌ِ آتشفشان‌ها

شعبده‌بازانِ لبخند
در شبکلاهِ درد
با جاپایی ژرف‌تر از شادی
در گذرگاهِ پرندگان. 

 

در برابرِ تُندر می‌ایستند
خانه را روشن می‌کنند.
و می‌میرند. 

 

احمد شاملو

لنگستون هیوز

آزادی

آزادی
به شیکَرَکی می‌مونه
رو شیرینی ِ بی‌دَنگ و فَنگی
که مال ِ یه بابای دیگه‌س.
تا وختی ندونی
شیرنی رُ چه جور باس پخت
همیشه همین
بساطه که هس.

ادامه مطلب ...

شعری از عارف


بمردم این همه بیداد شد زمرکزداد

                                         زدیم تیشه بریشه هر آنچه بادا باد

از ین اساس غلط این بنای پایه بر آب

                                         نتیجه نیست به تعمیر این خراب آباد

همیشه مالک این ملک ملت است که داد

                                         سند بدست فریدون قباله دست قباد

مگوی کشور جم جم چکاره بود چه کرد

                                          مگوی ملک کیان کی گرفت کی بکه داد

به زور بازوی ملت بود    کز      ضحاک

                                           گرفت داد     دل خلق کاوه          حداد

شکسته بود گر امروز بود از صد جای

                                            چو بیستون سر خسرو زتیشه     فرهاد

پس از مصیبت قاجار وعید ما عید است

                                             یقین بدان بود امروز بهترین         اعیاد

خوشم که دست طبیعت گذاشت دردربار

                                              چراغ سلطنت شاه  بر در یچه     باد

بیک نگاه اروپا بباخت خود    را       شاه

                                               در این قمار کلان تاج وتخت از کف داد

تو نیز فاتحه سلطنت بخوان         عارف

                                                خدا باهمه بد فطرتی         بیا مرزد

خرابه کشور مارا هر  آنکه         باعث شد

                                                کزین  سپس شود آباد خانه اش آباد

باد سردار سپه زنده در ایران          عارف

                                                 کشور رو به فنا را به بقا  خواهد  برد

زمستان اخوان

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

سرها در گریبان است.

کسی سربر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز پیش پا را دید نتواند

که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کس یازی

به اکراه آورد دست از بغل بیرون

که سرما سخت سوزان است

نفس کز گرمگاه سینه می آید برون ابری شود تاریک

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین است پس دیگر چه داری چشم

زچشم دوستان دور یا نزدیک

مسیحای جوان مرد من ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناحوانمردانه سرد است...آی...

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی در بگشای!

منم من میهمان هر شبت لولی وش مغموم

منم من سنگ تیپا خورده رنجور 

منم دشنام پست آفرینش نغمه ناجور

نه از رومم نه از زنگم همان بیرنگ بیرنگم

بیا بگشای در بگشای دلتنگم

حریفا میزبانا میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست مرگی نیست

صدایی گر شنیدی صحبت سرما و دندان است

من امشب آمدستم وام بگذارم

حسابت را کنار جام بگذارم

چه می گویی که بیگه شد سحر شد بامداد آمد

فریبت می دهد برآسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست

حریفا! گوش سرما برده است این یادگار سیلی سرد زمستان است

و قندیل سپهر تنگ میدان مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود پنهان است

حریفا! رو چراغ باده را بفروز شب با روز یکسان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر درها بسته سرها در گریبان دستها پنهان

نفس ها ابر دل ها خسته و غمگین

درختان اسکلت های بلور آجین

زمین دلمرده سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهروماه

.

.

زمستان است......

ارغوان

ارغوان

شاخه ی هم خون جدا مانده ی من

آسمان تو چه رنگ ست امروز ؟

آفتابی ست هوا ٬

یا گرفته ست هنوز ؟

من درین گوشه

ادامه مطلب ...